Wczoraj fotografowaliśmy z Waldkiem nad Wigrami zachód słońca – ładny był ;) Jednak z tych wczorajszych kadrów zrobię cały wpis.
A dziś w jednym kadrze także Wigry, tyle, że ze wschodu słońca w Cimochowiźnie. Początek maja 2016.
Wybraliśmy się wczoraj z Waldkiem nad Wigry. Niebo na wschodzie na godzinę przed wschodem słońca było „patelniowe”, a pół godziny później było praktycznie całkowicie zachmurzone.
Bardzo lubię taką niepewną pogodę, bo właśnie wtedy powstają najciekawsze zdjęcia. Jest ryzyko, że nie przywiozę wtedy żadnych ciekawych kadrów, a jednocześnie jest szansa, że zrobię ciekawe zdjęcia. I tym razem tak było. Nie było sensu jechać do SKU-u, ponieważ dość mocny wiatr nie dawał szans na żadne mgły, więc ruszyliśmy do Starego Folwarku.
Nad Wigrami zalegały chmury, ale z każdą minutą słońce będąc coraz wyżej mocniej podświetlało niskie tego dnia chmury. Na początku dominował stalowy kolor chmur, potem zaczęły pojawiać się fiolety, magenty, aż słońce całkiem się przebiło przez chmury i podświetliło je na żółto.
Anturaż zmieniał się praktycznie z każdą minutą, na tyle dynamicznie, że zrobiłem mnóstwo kadrów, nastawiając się na wielokrotną ekspozycję, by później móc z tego poskładać HDR-y.
Zdjęć przywiozłem sporo, wywołałem 9 jak na razie, pokazuję je poniżej. Być może jeszcze coś kiedyś dorzucę z tego ciekawego poranka.
Przy obróbce uczyłem się nowego oprogramowania i techniki do wywoływania HDR-ów, więc sam nie jestem pewien jak to wyszło, zwłaszcza, że jak wspomniałem we wcześniejszym wpisie, nie jestem pewien różnicy kolorów między moim monitorem Adobe RGB, a Waszymi sRGB. Tak czy owak, co wyszło to wyszło ;) Może trochę cukierkowo, ale… taką miałem koncepcję ;)
W między czasie trochę też „pomemłaliśmy” z Waldkiem…
A w bonusie film nakręcony komórką na sam koniec naszego pobytu nad Wigrami, gdy słońce ostro już operowało. To w ramach backstage-u, żeby pokazać w jakich to warunkach musi pracować niedzielny pstrykacz na Suwalszczyźnie ;)
Teoretycznie w tym czasie z klasztoru rozbrzmiewało „Kiedy ranne wstają zorze”, ale komórka tego nie nagrała zbyt głośno. Na żywo sprawiało to fajne wrażenie, gdy niosło się po jeziorze. Kto nie słyszał to polecam – takie atrakcje można usłyszeć o 7:00 ;)
Dzisiejszy wschód słońca nad Zalewem Arkadia. Wiem, tydzień temu też pokazywałem zdjęcia znad Arkadii – pomemłane. Ale dziś znów przejeżdżałem tamtędy tuż po wschodzie słońca i zainteresowały mnie mgły unoszące się nad zalewem. Nie darowałbym sobie, gdybym się nie zatrzymał i nie zrobił kliku kadrów. Tym razem nie pomemłanych.
Nie wiem jak to wyjdzie na Waszych monitorach, na moim wygląda w porządku, tak jak powinno. Tyle, że obrabiałem je na nowym skalibrowanym sprzętowo monitorze w przestrzeni Adobe RGB, a dopiero przy zapisywaniu pliku jpg zdjęcia zostały skonwertowane do przestrzeni sRGB. Na moim starym monitorze, który nadal stoi na biurku, wyglądają również w porządku, choć inaczej niż na profesjonalnym monitorze. Ciekaw jestem jak wyglądają na Waszych monitorach… Zmiana monitora na lepszy wcale nie jest taka prosta…
Jeden z marcowych wschodów słońca nad Wigrami w Starym Folwarku. Zapowiadało się nieźle, przed samym wschodem było cukierkowo, aż na zdjęciach wyszło za słodko. Ale zostawiłem tak jak było, nie zawsze można takie kolory obserwować na niebie, więc żal było desaturować ;) Jednak po wschodzie słońce schowało się za chmury, kolory mówiąc kolokwialnie zdechły i mogłem zabierać się stamtąd. To co udało się ciekawego sfotografować pokazuję poniżej.
A takie skarby znalazłem na tafli wigierskiego lodu…
Dziś wybraliśmy się w plener we trzech. Przed wschodem nawet w Suwałkach widzieliśmy gdzieniegdzie mgły, więc ruszyliśmy do Suwalskiego Parku Krajobrazowego. Liczyliśmy, że mgły będą tam solidne, choć mniejsze niż wczoraj. Niestety na miejscu okazało się, że mgieł jest jak na lekarstwo. Ostatecznie wylądowaliśmy nad jeziorkiem w Udziejku, gdzie obserwowaliśmy między innymi pływającego w nim bobra. Później ruszyliśmy w stronę Wodziłek i Szeszupki. Dzisiejszy wypad skończyliśmy w ulubionym lesie – niestety łoś, którego widzieliśmy i próbowaliśmy podejść zapadł się pod ziemię (jestem przekonany, że mają tam jakiś tajemny bunkier czy czarcią zapadkę ;) ), jedynie sarny dały się sfotografować w miarę z bliska. Może szału dziś nie było, ale tak przyjemnie wywoływało mi się raw-y, że wyszło tego sporo. Ale co tam, skoro się wywołały, to pokażę ;)
Udziejek.
Łopuchowo.
Żuraw z Szeszupki…
…i las „sarnowy”.
