W poprzednim wpisie pokazałem kilka kadrów z niedzielnej przejażdżki po Suwalszczyźnie, a dziś będzie kilka kadrów z dnia następnego. Jak wspomniałem we wpisie niedzielnym staram się ostatnio wykorzystać każdą słoneczną pogodę do wypadu w plener i tym razem też tak było. Wprawdzie było mało czasu do zachodu i wyjazd był na szybko, ale przejechaliśmy się po SPK-u zanim słońce schowało się za horyzontem.
W ostatnią niedzielę, podobnie jak tydzień wcześniej, znów mnie namówiła małżonka na wyjazd w plener, bo akurat popołudniu wyszło słońce zza chmur. Prawdę mówiąc długo nie musiała mnie namawiać. Ostatnio tak rzadko słońce pokazuje się na Suwalszczyźnie, że staram się wykorzystać każde jego pojawienie się jako okazję do fotografowania. Zrobiliśmy więc sobie małą wycieczkę – najpierw do Dowspudy, żeby przejść się po parku i poszukać jesiennych kolorów na drzewach, a potem na północ Suwalszczyzny, aż do Stańczyk. Same Stańczyki odpuściliśmy, bo było już późno i słońce było już nad horyzontem, a my chcieliśmy jeszcze sprawdzić nową drogę. I rzeczywiście, odkryliśmy nową ciekawą drogę, którą trzeba będzie jeszcze kilka razy w przyszłości przejechać, bo ma potencjał fotograficzny. Poniżej kilka kadrów z tej drugiej części popołudnia, łącznie z kilkoma kadrami nieba o zachodzie słońca. A był ładny tego dnia, nawet ja – miłośnik wschodów słońca – muszę to przyznać ;) Dowspuda będzie w innym wpisie.
W tym roku pogoda nie rozpieszcza miłośników polskiej złotej jesieni, fotografów tym bardziej. Pogoda za oknem przez większość czasu jest wybitnie niefotograficzna. Ale nawet w taką pochmurną i mglistą porę można spacerować po lesie i czerpać z tego przyjemność. Zwłaszcza, że wtedy las wygląda bardziej tajemniczo, a czasami nawet złowieszczo. Jednak przede wszystkim jest ładny i cichy…
Dziwny tytuł tego wpisu mi wyszedł. Ale w skrócie opisuje moją ostatnią sobotę nad Wigrami. Przejrzałem w piątkowy wieczór prognozy i uznałem, że nie warto jechać w sobotę w plener. Jednak obudziłem się przed wschodem, więc spojrzałem w okno. Wyglądało obiecująco pomimo chmur. Tyle, że gdy wyszedłem z domu to już niebo było zaciągnięte niemal po horyzont chmurami. Ale skoro wyszedłem już z domu, to ruszyłem na Słupie licząc, że słońce o wschodzie zdąży pokazać się na horyzoncie zanim schowa się za chmurami. Przeliczyłem się. Owszem, na dosłownie kilka minut na niebie pojawiły się kolory, ale słońce się nie pokazało. Zrobiłem więc jeszcze mały patrol w poszukiwaniu zwierzyny. Udało mi się spotkać mały rudel saren, które pasły się na polu gryki. Zdjęcia zrobiłem, choć gdyby światła było więcej, gdyby świeciło słońce, to byłyby petardy. Ale i tak jestem z nich zadowolony.
Dziś pora na drugą porcję zdjęć z drugiego (chronologicznie fotografowanego) wschodu słońca w Polańczyku.
Zatem bez zbędnych słów…
