Okres świąteczno – noworoczny spędzaliśmy z żoną znów w Wielkopolsce.
Jak zwykle mając kilka dni odpoczynku nie mogłem odmówić sobie wyjazdu w plener z aparatem.
Poza objazdem stałych miejsc, gdzie zwykle spotykałem sarny postanowiłem pochodzić po lesie.
Wybrałem las, w którym kilka razy już byłem i widziałem jelenie.
Tym razem spotkałem jedynie dwie sarny, ale one zobaczyły mnie pierwsze i uciekły.
Jednak gdy wyszedłem z lasu dostrzegłem pasące się stadko.
Myślałem, że to rudel saren, jednak zdziwiłem się, gdy spojrzałem przez obiektyw.
Stały daleko, ale już wiedziałem, że nie są to sarny. Po chwili wykluczyłem jelenie i daniele.
I dopiero, gdy zobaczyłem rogi samców zrozumiałem z czym mam do czynienia.
Muflony! Ale w Wielkopolsce? To nie możliwe, to pewnie jakieś stado hodowlane.
Ale jak hodowlane skoro pasą się na nieogrodzonym polu? Na pewno dzikie.
Szybkie uruchomienie internetu w telefonie i już wiem, że to prawda.
Wyczytałem, że kilka lat temu muflony sprowadzono do Wielkopolski i wypuszczono
w okolicach Czempinia (koło Kościana) i Dopiewa.
Podobno klimat im odpowiada, rozmnażają się na potęgę, myśliwi na razie nie polują na nie za bardzo.
Stado które obserwowałem tego dnia w okolicach Śmiełowa to pewnie już kolejne pokolenie.
Próbowałem je podejść, niestety jak się przekonałem muflony są dość czujne, szybko się oddaliły.
Ja dokończyłem spacer po lesie, wróciłem do samochodu i postanowiłem spróbować szczęścia.
Pojechałem w kierunku, w którym oddaliły się muflony, licząc na to, że spotkam je na jakimś polu.
I wielkie było moje zdziwienie i radość, bo faktycznie spotkałem.
Na jednym polu w odległości 100 metrów od siebie stał rudel saren i kierdel muflonów.
Były trochę bliżej, jednak nadal zbyt daleko, by zrobić im ładne zdjęcia.
Sarny pokażę może w innym wpisie, dziś trochę dokumentacyjnie pokażę muflony.
Mam nadzieję, że zostaną na dłużej w tej okolicy i kiedyś znów je spotkam włócząc się po wielkopolskich polach.
Dziś zamiast jednego zdjęcia będzie jedna „grafika” i chwalenie się.
„Radio 5 ” zorganizowało konkurs na projekt kartki świątecznej.
Postanowiłem spróbować swoich sił i zrobiłem swój projekt.
Pomysł na jeden z elementów projektu podrzucił mi również Waldek, więc On też jest współautorem sukcesu.
Sukcesu, bo udało mi się zdobyć 1. miejsce w tym konkursie ;)
Jutro mam odebrać nagrodę, choć nie ona się liczy tylko satysfakcja, że mój projekt się spodobał.
Organizator ma ten mój projekt wydrukować i wysyłać w tym roku jako kartkę świąteczną.
Spodobało mi się takie „grafikowanie”, kto wie, może jakoś to rozwinę..? ;)
Poniżej mój zwycięski projekt kartki świątecznej.
Wigierski Park Narodowy oraz Suwalski Park Krajobrazowy ogłosiły wspólnie konkurs fotograficzny promujący walory krajobrazowe i przyrodnicze obu parków.
Bez przekonania, ale niemal w ostatniej chwili wysłałem swoje zdjęcia do konkursu.
Dwa z nich trafiły do głosowania internautów, mają nr 18 i 19.
Głosować można na tej stronie: https://wpn.webankieta.pl poprzez kliknięcie na wybrane zdjęcia (maksymalnie 3, ale można tylko na dwa lub jedno), podświetlą się, a później na dole strony na przycisk „Wyślij”.
Gdyby komuś przypadły do gustu moje dwa zdjęcia to uprzejmie proszę o głosy (do 30 wrześnie trwa głosowanie) i z góry za nie dziękuję. ;)A poniżej właśnie te dwa zdjęcia, które trafiły do głosowania.
Pewien kwietniowy poranek w Cimochowiźnie nad Wigrami.
Nic nie urwało, choć widziałem nad Wigrami wiele gorszych wschodów.
Za to wieczór na Piaskach tego dnia nadrobił ten słaby poranek z nawiązką.
Ale to już zupełnie inna bajka będzie… ;)
Później odwiedziłem jeszcze sarnowy las, ale szału nie było, jakieś 2 koziołki i trochę ptaków.
Z racji braku światła raczej nie ma co pokazywać.
A jako ciekawostka rudel na polach koło Suwałk.
Zresztą kiedyś już go chyba pokazywałem.
Nie dalej jak w czerwcu chwaliłem się swoimi zdjęciami w albumie powiatu suwalskiego, a już znów się mogę chwalić.
Tym razem chodzi o album „Suwalski Park Krajobrazowy”, który dziś wpadł z moje ręce. Wprawdzie bez obwoluty, która będzie później, ale już można przeglądać ;)
Album wydało stowarzyszenie „Nad Czarną Hańczą”, a pretekstem było drugie miejsce, które zajął SPK w plebiscycie National Geographic Traveler na 7 Nowych Cudów Polski 2014″. Dodatkowo w przyszłym roku Suwalski Park Krajobrazowy będzie obchodził okrągłą 40 rocznicę utworzenia.
A jaki jest ten album?
Kilkukrotnie przeglądałem projekt wstępny albumu i patrząc teraz na gotowy papierowy egzemplarz mam wrażenie, że… jest trochę zbyt smutny.
Może nie dosłownie smutny, ale wybór takich a nie innych fotografii sprawił, że ja osobiście mam wrażenie, że album nie ukazuje w pełni całego kolorytu parku.
Owszem, oddaje klimat 4 pór roku, jednak nie do końca oddaje jego urok, kolory, nastroje, światło, chwilami tajemniczość.
To odczucie subiektywne, z mego punktu widzenia, osoby, która szuka tam najczęściej „wesołych” kadrów, pomimo, że uwielbiam mgliste i tajemnicze poranki.
Są i takie kadry w albumie, ale mam wrażenie, że giną wśród zdjęć może artystycznych, jednak nie zawsze oddających piękno parku, pozbawionych jego światła, za który tak Espek lubię.
Nie mnie jednak krytykować twórców i autorów, którzy poświęcili swój czas i siły na jego stworzenie. Taką mieli wizję, i nie jest to zła wizja, wręcz przeciwnie.
Album jest bardzo fajną lekturą, stworzoną przez Jana Bacewicza, jak również fotograficznym zapisem przyrody parku i jego okolic i najciekawszych miejsc.
Nie wiem czy album będzie dystrybuowany w wolnej sprzedaży, ale jeśli trafi w Wasze ręce to polecam się z nim zapoznać, warto.
Sam dołożyłem zresztą małą cegiełkę do jego powstania, w albumie znalazło się 11 moich zdjęć, w tym okładka.
Zatem chwalę się ;)
Ostatnie komentarze