Pod koniec października Noka wyciągnął mnie pewnej soboty na objazd Wigier.
Chciał zobaczyć nowe pomosty na Słupiu, więc przy okazji obeszliśmy dookoła półwysep.
Za moją namową postanowiliśmy również zrobić sobie spacer aż do Suchara Wielkiego, a później do Rzepiskowego.
Po kilku kilometrach spaceru po lesie starczyło nam jeszcze sił, żeby w Gawrych Rudzie ryzykując skręcenie karku (takie wybraliśmy miejsce do fotografowania) zrobić kilka kadrów w nowym miejscu. Chyba było warto. A później był już klasyk: Piaski o zachodzie.
Wyszło jakoś słodko, do tego trochę HDR-ów, bo zwłaszcza na Sucharze spory kontrast był.
Ale z racji szarości za oknem chyba może być ;)
Słupie.
Suchar Wielki i spotkany w pobliżu dzięcioł.
Gawrych-Ruda.
Piaski
Korzystając z dnia wolnego z racji święta 11 listopada postanowiliśmy z Waldkiem uczcić naszą niepodległość w typowy dla nas sposób – jadąc w plener ;)
Po niebie przewalały się bałwany chmur, a my zdecydowaliśmy się pojechać przed obiadem na szybki wypad dookoła Wigier.
Odwiedziliśmy Słupie, potem Krusznik (ktoś ukradł wieżę widokową!), by ostatecznie na dłuższą chwilę wylądować na Piaskach.
Zdjęcia nic nie urywają, ale przecież nie o to chodzi, by cokolwiek urywały ;)
Słupie
Piaski
Poranek 1 listopada, pomimo marnych prognoz, rozpoczęliśmy z Waldkiem w Wiatrołuży Pierwszej, a sam wschód oglądaliśmy w Żubronajciach.
Potem przemieściliśmy się tam gdzie bociany startują pionowo, ale te kadry już pokazywałem. Dziś te wcześniejsze właśnie.
A w bonusie parka, którą spotkaliśmy w Zaboryszkach.
Dziś 4 kadry z początku października, gdy wybraliśmy się z Nonką na objazd Espeku i okolic, żeby sprawdzić czy jesień się już zaczęła.
Było stanowczo za wcześnie na typowe, ładne jesienne kadry, ale coś tam przywiozłem, pro forma.
Pierwszy dzień listopada rozpoczęliśmy z Waldkiem od obejrzenia wschodu słońca w Żubronajciach (lub Żubronajciu, jak mawiają ich/jego mieszkańcy).
Kolejną razą wrzucę zdjęcia z samego wschodu, ale na teraz udało mi się wywołać kadry z dalszej części poranka.
Po wschodzie światło trochę siadło, ale zamiast pojechać prosto na śniadanie postanowiliśmy dotrzeć tam ciut okrężną drogą.
I tym sposobem wylądowaliśmy w Puńsku i jego okolicach. Włócząc się po różnych okolicznych drogach dwa razy wylądowaliśmy na polsko-litewskiej granicy.
A tytuł wpisu wziął się stąd, że sami mieszkańcy pochodzący z tych terenów tak o nich mówią. I choć to straszne zadupie to trzeba przyznać, że ładne… ;)
Na szczęście światło też co jakiś czas się pojawiało, dzięki temu mogliśmy zrobić kilka jesiennych kadrów.
Ostatnie komentarze