Dziś kilka kolejnych kadrów z zimorodkami znad Czarnej Hańczy. Zrobiłem je w grudniu i styczniu. Łącznie grube kilkanaście godzin spędzonych nad rzeką, często przy bardzo słabej pogodzie, i często bez efektu. Ale kilka razy się udało i spotkałem te piękne ptaki. Ptaki, bo w jednym miejscu przylatywał do mnie pan zimorodek, a w innym pani zimorodkowa (ta z pomarańczowym dołem dzioba). Na razie tyle, ale sprawa jest rozwojowa i mam nadzieję, że wkrótce kolejne kadry – jeszcze mi się nie znudziły spotkania z tymi “klejnocikami” ;)
I jako bonus…
Udało mi się sfotografować zimorodki w Wielkopolsce, więc kolejnym naturalnym krokiem było sfotografowanie zimorodków na Suwalszczyźnie. I udało się. Po powrocie z Wielkopolski znaleźliśmy z Noką dwa miejsca gdzie te piękne ptaszki występują. Odkryliśmy je przypadkowo i są to miejsca dość niespodziewane jak na zimorodki. Tylko, że ciężko je tam sfotografować. Na szczęście jakiś miesiąc temu znaleźliśmy kolejne miejsce gdzie żyją. Tym razem na Czarnej Hańczy. I tam postanowiliśmy na nie “zapolować”. Początki były trudne, ale z tygodnia na tydzień było coraz lepiej. Aż ostatecznie ostatnie 2 tygodnie dopisały w zdjęcia zimorodków. Trochę ich sporo wywołałem, ale to takie “klejnociki”, że chyba można pokazać więcej kadrów z nimi.
Samiec jak widać poniżej jest dosyć nieśmiały, i gdy przysiadł blisko mnie, to za gałęziami.
Tydzień później pani zimorodkowa była odważniejsza i chętniej zapozowała w całej okazałości. Tu w zimowym anturażu.
Zdaje się, że jest z zamiłowania modelką lub ma parcie na szkło, bo ostatnio pozowała aż miło i dała się sfotografować w różnych pozach.
A na koniec pomachała na do widzenia i odleciała… ;)
Na urlop do Wielkopolski jechałem z zamiarem sfotografowania głównie zimorodków. I prawdę mówiąc większość czasu poświęciłem na szukanie kadrów tych “klejnocików”. Spędziłem prawie 10 poranków (po kilka godzin) nad stawem czekając na fajny kadr z nimi. Udało się tylko jednego poranka, gdy usiadł tak blisko jak chciałem, na tej gałęzi co chciałem i w świetle poranka. Innego dnia usiadł równie blisko, ale bez światła i nie na tej gałęzi, na której chciałem. W związku z czym musiałem go sfotografować przez zielska rosnące nad stawem, więc balas bieli poległ. Dwa razy był szybszy ode mnie i choć przysiadł tam gdzie trzeba, to odleciał zanim zdążyłem zrobić mu zdjęcie. Trzeba przyznać, że jak na tyle poranków i godzin spędzonych nad stawem to kadrów zrobiłem niewiele, jednak wykorzystałem ten czas na poznanie zwyczajów tych ptaków, ich zachowania, nawyków. Wiem już w jakich porach mniej więcej najłatwiej je spotkać, i w której części stawu latają. Na pewno w październiku zachowują się inaczej niż w sierpniu, gdy pierwszy raz je tam obserwowałem. Cóż, choć kadrów niewiele to i tak jestem z nich zadowolony. Mam nadzieję, że podczas następnych wizyt w Wielkopolsce zrobię kolejne z tymi pięknymi ptakami. Na pewno będę próbował.
Ostatnie komentarze