Czas na jakiś wpis z czerwcowej wizyty w Szwecji.
Karlskrona położona jest na wyspach. Jedną z najmniejszych jest właśnie Stakholmen, która wprawdzie nie zamieszkana, ale jest połączona z promenadą pomostem. Dzięki temu stanowi ciekawe i przyjemne miejsce spędzania czasu dla mieszkańców i turystów. Można przysiąść na ławeczkach lub wprost na skałach i cieszyć oczy widokiem Karlskrony. Niedaleko wyspy przy promenadzie stoi popularny wśród turystów pomnik sprzedawczyni ryb.
W poprzednim wpisie były zdjęcia z zachodu słońca nad jeziorem Solińskim w Polańczyku, więc tym razem pora na wschód słońca. Drugi, bo pierwszy wschód słońca z mgiełkami z Polańczyka będzie w jakimś kolejnym wpisie. Nie wywołuję ich chronologicznie. Do tego dziś tylko cześć pierwsza, żeby nie zanudzić Was zbyt dużą ilością zdjęć w jednym wpisie.
Zaczęliśmy ten dzień z żoną od wizyty przed samym wschodem słońca nad taflą jeziora Solińskiego. Jednak z poziomu wody mgły nad jeziorem nie wyglądały tak spektakularnie jak z tarasu naszego domu położonego znacznie wyżej. Dlatego po kilku kadrach zdecydowaliśmy o odwrocie w górę. Żona wróciła do domu robić kawę, a ja postanowiłem wdrapać się na punkt widokowy. I tutaj rzeczywiście mgły wyglądały jeszcze ciekawiej.
Wyspa Mała zwana Zajęczą z dołu…
I ta sama Wyspa Zajęcza z góry…
Poprzedni tydzień odpoczywałem od Suwalszczyzny, spędziłem go w Bieszczadach. Wyjazd zorganizowaliśmy z żoną praktycznie spontanicznie, chcąc spełnić marzenie mego teścia o wizycie w Bieszczadach. Dlatego łącznie przejechaliśmy ponad 2.800 kilometrów, bo po drodze musieliśmy „zahaczyć” o Wielkopolskę ;) Wprawdzie lepszym terminem na wizytę w Bieszczadach byłaby końcówka października, z uwagi na piękne jesienne kolory na drzewach, ale tylko taki termin nam pasował z powodu pracy. I choć kolorów na drzewach rzeczywiście było jeszcze mało, to przynajmniej pogoda trafiła nam się świetna. Poza pochmurnym dniem przyjazdu przez resztę pobytu delektowaliśmy się jesiennym słońcem.
Wpisów z pobytu w Bieszczadach będzie na pewno kilka. Ale chronologicznie nie będzie, zacznę od zachodu słońca w Polańczyku z przedostatniego dnia pobytu. Blisko naszego domku znajdował się jeden z najbardziej popularnych punktów widokowych, więc grzechem byłoby nie zaglądać tam o wschodzie i zachodzie. Wystarczyło podejść 200 metrów pod górę, żeby cieszyć się widokiem Polańczyka i jeziora Solińskiego. A w ciepłym świetle zachodzącego słońca wyglądał naprawdę przyjemnie. Za 2-3 tygodnie, gdy liście na drzewach zrobią się kolorowe, będzie tam na pewnie jeszcze ładniej. Dlatego ten wyjazd traktuję jako zapoznawczy z Bieszczadami i już planuję w głowie kolejne wizyty w kolejnych latach ;)
Podczas długiego sierpniowego weekendu odwiedziliśmy z najlepszą z żon (i z Jej inicjatywy) województwo świętokrzyskie. Zwiedziliśmy kilka najbardziej znanych miejsc w regionie, odnowiliśmy dawną znajomość z pewną Kielczanką i ogólnie bardzo fajnie spędziliśmy kilka dni. Pogoda była zmienna – od 36 stopni, gdy dotarliśmy do Kielce po 14 stopni w deszczu, gdy zwiedzaliśmy wschodnią część województwa dwa dni później. I właśnie taka kiepska pogoda towarzyszyła nam podczas wizyty w Sandomierzu i Ujeździe. Dopiero po wizycie w Ćmielowie zobaczyliśmy słońce wracając do Kielce. Ale i tak warto było pospacerować w tym deszczu po Sandomierzu i zamku Krzyżtopór. Wpis z zamkiem będzie w przyszłości, a dziś kilka kadrów z Sandomierza.
Bardzo ładną mają tam starówkę, choć bardzo małą. Zaprawdę powiadam Wam, Bóg jeden wie jakim sposobem praktycznie co tydzień tam kogoś mordują, a „kataniorz” na rowerze rozwiązuje kryminalną zagadkę ;) Sądząc po ilości odcinków i budynków w centrum Sandomierza, to w każdym z tych budynków w ciągu kilku ostatnich lat musiało dojść do przestępstwa co najmniej dwukrotnie ;) Tak czy owak jeśli ktoś będzie miał możliwość zajrzenia na starówkę w Sandomierzu to polecam – urokliwa, a gdy nie pada deszcz na pewno robi jeszcze lepsze wrażenie ;)
Brama Opatowska
Linoskoczek
Widok ze szczytu Bramy Opatowskiej – niestety z uwagi na pogodę nic szczególnego.
Jeszcze kilka kadrów z Muzeum Marynarki Wojennej w Karlskronie z czerwca 2017. Niestety „v jedynka” choć jest fajnym aparatem to jest dość prądożerna, co dało znać o sobie w Szwecji właśnie. Niestety nie starczyło prądu na cały dzień spaceru po Karlskronie, dlatego zdjęć w łodzi podwodnej Neptun zrobiłem mało, dużo mniej niż bym chciał. A szkoda, bo relacja ze zwiedzania Neptuna mogłaby zająć nawet dwa wpisy. Niech to zatem będzie zachęta do wizyty w Muzeum ;)
Ostatnie komentarze