Technikum w Prypeci.
I taki mały backstage z technikum ;)
Poczta w Prypeci – pierwsza „lokacja”, którą eksplorowaliśmy pierwszego dnia w wymarłym mieście. Byliśmy w mieście tylko 1,5 godziny, nie było zbyt wiele czasu na eksplorację, dodatkowo padał deszcz. Na szczęście drugiego dnia byliśmy znacznie dłużej.
Prypeć – miasto pracowników elektrowni jądrowej w Czarnobylu, które powstało w 1970 roku. W dniu awarii w elektrowni miało zatem tylko 16 lat.
Budowane zgodnie z ówczesnymi zasadami i standardami komunizmu było miastem dość nowoczesnym, a do tego oferującym swoim mieszkańcom świetne warunki życia. Kilka przedszkoli, szkół, teatr, basen, dobrze zaopatrzone sklepy, a nawet wesołe miasteczko.
Prypeć było miastem młodym nie tylko wiekiem swoich budynków, ale również swoich mieszkańców.
Dość powiedzieć, że średnia wieku mieszkańców nie przekraczała trzydziestki, zaś prawie 20 tysięcy spośród prawie 50 tysięcy mieszkańców to były dzieci.
Decyzję o ewakuacji miasta podjęto dzień po katastrofie, 27 kwietnia 1986 roku. Tego dnia miasto umarło…
Obecnie przyroda zapanowała wszędzie tam, gdzie mogła. Splądrowane przez złomiarzy i szabrowników miasto zarosło wszelką możliwą roślinnością. Nie przypomina już niemal w ogóle miasta. Spacer po Prypeci przypominał mi bardziej spacer po lesie, w którym ktoś z jakiegoś powodu wybudował budynki, bloki, szkoły, przedszkola.
Poniżej kilka kadrów ze spaceru po Prypeci.
Witacz przed tzw. „mostem śmierci”.
Pałac kultury Energetyk przy głównym placu.
Hotel Polesie w centrum Prypeci.
Róg alei Lenina i ul. Kurczatowa.
Aleja Budowlanych.
ul. Łesi Ukrainki. W oddali widoczne dwie „Fujiyamy”.
Technikum.
16 piętrowy wieżowiec przy ul. Łazariewa.
Tak obecnie wygląda ulica Sportowa.
Leżę chory i nie mam wielkiej siły i ochoty zajmować się zdjęciami, ale z drugiej strony czymś trzeba się zająć (przy przeziębieniu ciężko mi się książki czyta, oczy bolą… choć jedna mnie już wciągnęła), a zdjęć na pokazanie czeka sporo, więc trzeba wziąć się w garść. W końcu jak się naśpię w dzień za dużo, to zostanę wampirem ;)
Tym razem nie samo miasto Czarnobyl, a plac (konkretnie zdaje się boisko sportowe), na którym stoi kilka pojazdów wojskowych (brały u dział w usuwaniu skutków katastrofy). Jednak w porównaniu ze składowiskiem w Burakiwce to pic na wodę ;)
Oczywiście Burakiwka będzie, później.
Dodatkowo 2 kadry ze składowiska barek.
Niestety barek z każdym tygodniem ubywa, są cięte i wywożone. Już niewiele ich zostało. Nie mieliśmy też czasu ani warunków, by podejść bliżej lub poszukać ciekawszego kadru z nimi. Dlatego tylko tak dokumentacyjnie.
To ulubiona gąsienica, bo świeciła najmocniej ;)
Ale bez szału te świecenie było :)
Składowisko barek, a raczej to co jeszcze z niego zostało.
Miasto Czarnobyl, położone kilkanaście kilometrów na południowy wschód od elektrowni ЧАЕС.
Przed katastrofą zamieszkane przez około 15 tysięcy mieszkańców.
Obecnie częściowo, czasowo zamieszkane przez pracowników, naukowców, pewnie przez inne osoby też. W każdym razie nie wygląda na miasteczko opuszczone, raczej takie, które powoli odradza się do życia.
Niestety byliśmy tam stosunkowo krótko, niewiele mogliśmy zobaczyć, ale pokażę jeszcze kilka kadrów stamtąd.
Szkoda jednak, że nie mogliśmy dłużej samodzielnie poodkrywać zakamarków Czarnobyla.
Instalacja z nazwami wszystkich miejscowości, które wysiedlono, które przestały istnieć wskutek awarii w elektrowni.
Nasz środek transportu po Strefie.
Jednym z punktów wizyty w Czarnobylu była wizyta w ośrodku „Ekocentrum” zajmującego się nadzorem i badaniami nad radioaktywnością zamkniętej strefy. Praktycznie od czasu awarii prowadzi się tam stały monitoring skażenia radiologicznego gleby, wody i powietrza.
Prezentacja próbek.
Ten niebieski pojemnik jest z ołowiu, aby wyeliminować wpływ promieniowania kosmicznego na badaną próbkę.
Tylko sprzęt dość starawy… ;)
Ale podobno bardzo czuły. Śladowe ilość radiacji z Fukushimy wykryli bez problemu.
Ostatnie komentarze